Η μεγαλύτερη, ίσως, επανάσταση που έφερε η γυψοσανίδα έχει να κάνει με τα χωρίσματα εσωτερικού χώρου.

Για να υλοποιηθούν απαιτείται, αρχικά, η κατασκευή μεταλλικού σκελετού, επί του οποίου βιδώνεται από την μία πλευρά γυψοσανίδα, ακόλουθα περνάνε στον σκελετό καλωδιώσεις ή σωληνώσεις και τοποθετείται κάποιου τύπου ινώδες μονωτικό υλικό (εφόσον απαιτείται στοιχειώδης μόνωση) και τέλος βιδώνεται γυψοσανίδα και στην άλλη πλευρά.

Ένα τέτοιο χώρισμα με γυψοσανίδα αποδίδει, σε γενικές γραμμές, κοντά στα 47 ντεσιμπέλ ηχομόνωση, πολύ περισσότερο από έναν συμβατικό τοίχο, ζυγίζοντας το 1/4 του βάρους του! Όσον αφορά το πάχος της γυψοσανίδας, αυτή καταλαμβάνει λιγότερο από 10 εκατοστά στην κάτοψη και προσφέρει παθητική πυραντοχή που μπορεί να φτάσει την 1 ώρα.

Κάνοντας, χωρίσματα με γυψοσανίδα, βοηθάμε το κτίριο να λειτουργήσει καλύτερα σε περίπτωση σεισμού (για να μην αναφερθεί και η αποφυγή ατυχημάτων από βαρείς τοίχους που πέφτουν σε τέτοιες περιπτώσεις).